I to by było na tyle

Po raz kolejny witam serdecznie wszystkich, którzy czują potrzebę zapoznania się z następną porcją mych przemyśleń. Kiedy ukaże się ten felieton akurat zaczną się wakacje i tak myślę sobie jak bardzo chciałbym być w takim momencie dzieckiem… albo chociaż nauczycielem.  Niestety nie ma lekko i większość lata, tak jak Państwo, spędzę pracując. Jednak już nie pisząc, gdyż postanowiłem zrobić sobie (oraz Państwu) długie wakacje od publicystyki mego autorstwa.

Ostatnimi czasy wróciłem do oglądania serialu „House of Cards”, opowieści o totalnie amoralnym polityku, który działa na szczytach władzy w USA. Serial ten pokazuje politykę wyłącznie jako bezideową grę o wpływy, gdzie nie ma miejsca na uczciwość, lojalność i jakiekolwiek stałe poglądy. I sądzę, że trochę tak właśnie jest, choć oczywiście w tym serialu serwuje się widzom obraz mocno przerysowany. Jednak jedno bezsprzecznie nie ulega tam wątpliwości… Polityka uprawiana jest przez profesjonalnych graczy.

I właśnie oglądając wyżej wspomniany serial, naszła mnie refleksja na temat już nawet nie bezideowości i miałkości polskiej polityki, ale też jej tragikomicznego wymiaru i nieudolności. Nie może być przecież przypadkiem, iż w Ameryce najpopularniejszym serialem politycznym jest właśnie opowieść o Franku Underwoodzie, a u nas w Polsce… mamy „Ucho prezesa”, które nie wiadomo już czy jest satyrą, czy też dokumentalnym zapisem naszej politycznej rzeczywistości A.D. 2017. To mówi chyba wszystko o „profesjonalizmie” i poziomie graczy na rynku krajowym.

W zeszłym tygodniu mieliśmy właśnie doskonały przykład tego jak rzeczywistość przerasta inwencję Roberta Górskiego i innych twórców „Ucha…”, gdyż sądzę, że nie wpadli by oni, że ministrowie rządu mogą zachować się tak jak zachował się Jan Szyszko pod okiem kamer Polsatu. Słynna już sytuacja z „córką leśniczego”, była tak komiczna (choć w sumie to nie jest śmieszne tak naprawdę) w pokazaniu głupoty i obciachowości pisowskiej władzy, że naprawdę czułem się jakbym oglądał skecz kabaretowy. A już machający do kamery minister Błaszczak (w sumie bardzo to ciekawe, że od razu wiedział co się święci i zaczął ostrzegać, co pokazuje, że takich sytuacji z „córkami leśniczych”, bądź gajowych, wojskowych, policjantów etc., była już cała masa i są na porządku dziennym) był zabawniejszy niż swój serialowy odpowiednik.

Dla mnie w tym wszystkim najbardziej szokujący nie był nawet ten nepotyzm, który Polsat niechcący pokazał (wszyscy domyślaliśmy się, że tak jest), a tak głupia postawa ministra Szyszki i to, iż taki człowiek jest w rządzie i jest politykiem w nim niezwykle prominentnym. A na nagraniu zobaczyliśmy, że jest to albo osoba, która nie wie na jakim świecie żyje i choć ostrzegana jest o obecności kamer, nie robi sobie z tego nic i brnie dalej. To by kazało sądzić, że minister jest idiotą… Aczkolwiek może być też i druga opcja. Minister wiedział, że to wywoła burzę, ale miał to w poważaniu, gdyż ma taką pozycję w rządzie jako największy (oprócz Macierewicza) pupil Radia Maryja w rządzie. W sumie nie wiem, która opcja jest gorsza.

Gdyby nasza polityka miała choć cień profesjonalnych standardów, to po takiej wpadce minister Szyszko byłby zdymisjonowany natychmiast. Oczywiście ma za uszami znacznie gorsze przewiny, bo jest chyba największym niszczycielem krajowej przyrody w nowoczesnej historii naszego kraju. Ale to mogło uchodzić mu na sucho, bo elektorat PiS to raczej nie są osoby z ekologiczną świadomością w większości. Jednak sytuacja z „córką leśniczego” to, cytując Talleyranda, „gorzej niż zbrodnia, to błąd”. I w każdym normalnym kraju Pan Jan pakował by swoje rzeczy z ministerialnego gabinetu.

Tak… Człowiek naogląda się zagranicznych seriali o polityce i chciałby by u nas było podobnie. Niestety, nie tylko w cynizmie i zachłanności nasi politycy swych zachodnich kolegów biją na głowę, ale też w śmieszności. Choć w sumie to może i nie tak źle… W końcu może i nigdy w Polsce nie będzie lepiej niż na zachodzie, ale śmieszniej już jest. I będzie dalej. „House of Cards” w naszych realiach nigdy nie nakręcimy, ale o kolejną serię „Ucha prezesa” jestem spokojny. Życie napisze scenariusz.

Na zakończenie pragnę wszystkim Państwu, którzy poświęcili czas na przeczytanie choć jednego mego felietonu, bardzo głęboko, z serca, podziękować. Jeszcze mocniej dziękuję Magdzie i Marcinowi z DDZ24 za umożliwienie wyrażania mi swych poglądów i za pełną swobodę w tym względzie. Po trosze ze względów osobistych, po trosze ze zniechęcenia już do naszej krajowej, a przede wszystkim lokalnej polityki, odpuszczam sobie rozpisywanie się na te tematy. W ogóle mieszanie się w te sprawy odpuszczam. Piórem świata i tak nie zmienię, a do opisu tego, co dzieje się w Bielawie już nawet weny mi brak. Do siłowania się tym bardziej. W życiu jest milion ważniejszych i ciekawszych spraw na całe szczęście.

Pozostaje mi życzyć wszystkim miłego weekendu, a jeśli jest wśród czytających ktoś chodzący do szkoły, to udanych wakacji… To by chyba było na tyle.

Piotr Koniec