Dołączając do grupy felietonistów DDZ24.EU, w poczuciu lojalności i redakcyjnej uczciwości, zapoznałem się z artykułami autorów, które opublikowano w zakładce internetowej strony gazety. Właściwie to znałem je na bieżąco, ale powtórnie sięgnąłem do twórczości Aurelii Miłek. To wartościowe publikacje, przemawiające do świadomości czytelnika i zmuszające do refleksji. Historia opowiedziana w felietonie: „Kogo poznajemy w biedzie?” z 5.03.2017 roku, rodzi pytanie, jak zachować się w podobnych sytuacjach? Cytuję zakończenie, zachęcając jednocześnie do zapoznania się z całą treścią artykułu:
„Karolinie zaczęło się wreszcie nie tylko układać, ale wręcz powodzić! Uznała, że należy jej się to od losu tak samo jak pomoc przyjaciół. W swojej biedzie niewątpliwie mogła poznać się na tym, jak wiele osób z jej otoczenia to prawdziwi przyjaciele. Prawdziwi przyjaciele w biedzie Karoliny mogli natomiast poznać się na jej interesownym charakterze.”
Nie ma wątpliwości, że sytuacje związane z pomocą okazywaną drugiemu człowiekowi są zapewne inne. Łączy je odruch pomagania, często bez analizy zaistniałej sytuacji. Czasem ten odruch jest spontaniczny, a czasem bardziej przemyślany, zawsze jednak pozostawia jakiś ślad w świadomości, w zależności od przyjętej postawy. Pomagamy akcyjnie, ale również indywidualnie spieszymy ze wsparciem najbliższych i znanych nam osób.
Historia, jaka mi się przytrafiła, choć zaskakuje, niczego w moim bezinteresownym pomaganiu innym nie zmienia. Wywołuje jednak pewnego rodzaju zaskoczenie, które niejako koresponduje ze wspomnianym wyżej artykułem.
13 stycznia 2017 roku otrzymałem – drogą elektroniczną – wiadomość od dobrze znanej mi pani Ani (imię zmienione). Tekst podaję w wersji oryginalnej, by podkreślić dramaturgię wydarzenia:
„Dzien dobry Panie Boleslawie.teraz to Pana zdziwi ze zwracam sie do pana z prosba o pomoc.Panie Boleslawie potrzebuje do 20lutego pożyczyć 500Zlczy bylbyPan w stanie mi pomoc To ze do pana to akt desperacji Naprawde”
Nie zastanawiałem się wcale, nie było żadnych konsultacji z rodziną. Pani Ania jest w poważnej potrzebie. Odpowiedź była jednoznaczna natychmiastowa:
„Oczywiście Pani Aniu. O której mogę podrzucić i gdzie?”
Już miałem przygotowaną kartę do bankomatu, ale szybko przetrząsnąłem szuflady w mieszkaniu i uzbierałem te 500 zł. Zerknąłem do poczty, była odpowiedź:
„Dziekuje ja mogę podejść do Pana bo bede szla zaraz na sobieskiego”
Widać pospieszne pisanie. Sprawa zapewne niecierpiąca zwłoki. Odpisałem:
„Dobrze, czekam”.
Zszedłem z pieniędzmi przed klatkę, aby było szybciej. Pani Ania zjawiła się niezwłocznie. Bardzo dziękowała za pomoc i zaznaczyła jeszcze raz, że odda pieniądze 20 lutego. Miło mi było znów widzieć panią Anię i cieszyłem się szczerze, że mogłem w tak spontaniczny sposób pani Ani pomóc, mając szczególnie na uwadze ten wspomniany „akt desperacji”. Może nawet kogoś uratowałem?
Nadszedł dzień 20 lutego i minął. Żadnego sygnału od pani Ani. Przeraziłem się, że może stało się coś strasznego. Klepsydry na mieście, na szczęście, nie widziałem. Nie mogłem upomnieć się o dług, bo byłoby to… nietaktowne, nieludzkie i niechrześcijańskie. Czekałem…
Mijały miesiące. W międzyczasie uspokoiłem się, bo przynajmniej upewniłem się, że pani Ania żyje i ma się dobrze. Opisywana sytuacja wywołała mój niepokój nie ze względu na ewentualną stratę pieniędzy, ale głównie dlatego, że panią Anię, po latach dobrych ze mną kontaktów, stać było na zlekceważenie osoby, która pospieszyła jej z pomocą. Całkiem przecież normalnym jest, że mogła skontaktować się ze mną, wyjaśnić, przeprosić, coś zaproponować. Nic takiego nie miało miejsca i to najbardziej bolało. Miałem prawo poczuć się zlekceważony, wykorzystany, czego nigdy bym się nie spodziewał.
Takie doświadczenie rzutuje na postępowanie w przyszłości. Przecież podobna sytuacja może się powtórzyć i wtedy mogą też pojawić się pytania, co zrobić. Piszę „mogą”, choć – znając siebie – wiem, że tak nie będzie. DOBRZE ŻYCZĘ, za ewangelistą św. Mateuszem – „ Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie.” (Mt 5,42).
Zdawałem sobie sprawę, że kiedyś przecież z panią Anią spotkam się, nawet przypadkowo. I właśnie latem wpadliśmy na siebie na jednej z bielawskich ulic. Nastąpiła krótka wymiana zdań:
„Panie Bolesławie, ja wiem, że jestem winna panu pieniądze. Czy już są panu potrzebne?”
„Pani Aniu, przecież nie pytam Pani o pieniądze”.
To już jednak nie była ta sama pani Ania, którą znałem. Coś się zmieniło, co może jest normalne, a czego nie muszę rozumieć. Każdy ma swoje życie.
Mija rok od tamtego „aktu desperacji”. Nie spotkałem więcej pani Ani i boję się nawet tego spotkania, bo zupełnie nie wiem, jak miałbym się wówczas zachować. Mogę przypuszczać, że te pieniądze pani Ania, w dobroci swojego serca, pożyczyła dla kogoś bardzo potrzebującego finansowego wsparcia, licząc, że tenże będzie mógł dług oddać. Stało się inaczej i została wykorzystana. Tak się zdarza, ale nie trzeba się zniechęcać. Może tylko przy kolejnej „pożyczce” zaznaczyć, że to nie pożyczka, a prośba o wsparcie, aby nie oszukiwać.
BBBS Bielawski Bloger Bolesław Stawicki
www.boleslawstawicki.blogspot.com
Dodaj komentarz